ผมมีความเชื่อว่า... ชีวิตคนๆนึง จะมีทัศนคติกับเรื่องเงินๆทองๆแบบไหน...ประสบการณ์ในช่วงชีวิตวัยเด็ก มีส่วนอย่างมาก

ถ้าใครมีช่วงวัยเด็กดีมากแบบ ได้รับการเลี้ยงดูแบบ business class or first class 
ก็มี "แนวโน้ม" จะใช้จ่ายเงินด้วยความเร็วสูงกว่า คนที่มีชีวิตวัยเด็กแบบ Eco class รถไฟชั้นสาม รถเมล์ครีมแดง

คนที่ ทันยุคสงครามโลก หรือ ยุคคนจีนเสื่อผืนหมอนใบ 
จะมองโลกการเงินแบบหนึ่ง คนรุ่นนี้จะเชื่อว่าเงินทองไม่ได้หาง่ายๆ ต้องขยันอดทนประหยัด ความไม่แน่นอนเกิดขึ้นได้เสมอ 
ยามพอมี...ยังต้องอดออมเผื่อวันหน้า
ยามขาด...ทั้งครอบครัวต้องช่วยกันประหยัด

สิ่งที่จะเปลี่ยนทัศนคติทางการเงินได้แบบแรงๆ ต้องเป็นวิกฤตใหญ่ที่ผ่านเข้ามาเป็นประสบการณ์ชีวิต 
เช่น ต้มยำกุ้ง 40-43, การเมืองหลายครั้ง, น้ำท่วมใหญ่ 54, และโควิด 63-64 
แต่ละรอบมีทั้งคนที่ได้รับผลกระทบแบบลุกไม่ขึ้น และคนที่เจอโอกาสทองในวิกฤต  
ทำให้ได้ปรับทัศนคติทางการเงินไปตามผลกระทบที่ได้รับ

แต่พื้นฐานมุมมองการเงินการลงทุนที่มีตั้งแต่วัยเด็ก จะยังคงอยู่ในส่วนลึกเสมอ
บางคนประสบการณ์วัยเด็กใช้เงินเต็มที่ พอผ่านวิกฤตจึงต้องประหยัด เมื่อพ้นวิกฤตออกมาก็ใช้จ่ายหนักมือเหมือนเดิม แบบนี้ก็เคยเจอเช่นกัน

ในทางตรงกันข้าม เคยเจอเพื่อนที่สมัยเด็กๆฐานะไม่ค่อยดี ใช้เงินระมัดระวัง 
พอเติบโตมาอายุจะ 50 มี net wealth ที่สูงมากแล้ว แต่ก็ยังใช้เงินประหยัด กินง่ายๆ อยู่ง่ายๆ 
เขาว่ามันสบายแบบนี้ กลายเป็นไลฟ์สไตล์ง่ายๆ ใช้จ่ายต่ำกว่าฐานะ

ของบางอย่างเปลี่ยนยาก อุปนิสัยเหมือนกาวที่แห้งช้า ทว่าเมื่อติดแล้วจะโคตรติดหนึบ 
นิสัยการเงินสมัยวัยเด็กนี่ก็เช่นเดียวกัน การปลูกฝังเรื่องเงินพื้นฐานให้เด็กๆ โดยเฉพาะเรื่อง 1.ออมเงินได้ 2.ใช้เงินเป็น 3.หาเงินเก่ง 4.ต่อยอดยั่งยืน เป็นอะไรที่ควรสอดแทรกไว้เสมอๆ

ระยะสั้นอาจจะยังไม่เห็น แต่ระยะยาวเห็นผลแน่นวลจร้ะ

แหล่งที่มาข่าวต้นฉบับstock2morrow

https://stock2morrow.com/article/5865